Bir resmi “iyi bir resim” yapan gösterdikleri midir, göstermedikleri mi?
📍
Günümüzde resimleri özel koleksiyonlarda olan 19. yüzyıl İngiliz günlük yaşam ressamı Charles Spencelayh’in resimleri binbir hikaye ile doludur. Figürleri genelde yalnızdır ancak çok anlatımcıdır. Savaş yıllarında pek çok tablosu yok olan Spencelayh, aynı isimleri birçok resmine verdiği için kataloğunun yapılması zor sanatçılardandır.
📍
Bu resimde ne görüyorsunuz? Bir sandalyede oturan (henüz oturmuş ya da kalkmakta olan) yaşlı bir adam. Kumaşı eskimiş boş bir koltuk, kafeste bir kuş, masada bir mum, duvarda birkaç resim, pencerenin önünde yaşamaya çalışan bir sardunya muhtemelen.
📍
Ben savaşta kaybettiği tek oğlunun cepheden gönderdiği mektupları çerçevenin arkasına sıkıştıran, oğlunun acısına dayanamayıp ölen eşinin koltuğuna oturamayıp yanıbaşındaki sandalyeye ilişen, akşamları mum bitmeden uyuyan, kafesteki tek kalmış muhabbet kuşuyla bile yarenlik edemeyecek kadar yorgun, eşinin sardunyasını yaşatmaya çalışıp ara sıra cebine sıkıştırdığı karısının eşarbını koklayan bir adam görüyorum.
📍
Başka bir hikayeniz var mı? Charles Spencelayh size hikayeler sunar çünkü.
📍
The Empty Chair, Charles Spencelayh, 35.5 x 25.5 cm, Private Collection
Comments