Bir sanatçı olarak tarihe iz bırakmak öylesi kolay bir iş değildir. Öncelikle Michelangelo’nun, çağının önünde bir kimlik olduğunu kabul etmeliyiz.
📍
Atları çok severdi ve neredeyse son gününe kadar da at bindi. 12 Şubat 1564’te son kez bindiğinde bir kalp krizi veya inme geçirdiği tahmin ediliyor. Sonra yatağa bağımlı kalan sanatçı 18 Şubat 1564’te son nefesini verir. Yeğeni Lionardo, amcasının ölümüne yetişemez ama gelmeden önce Dük I. Cosimo de’ Medici’den Floransa’ya gömülmesi için onay almıştır. İşlemleri yaparken tabutun Floransa’ya yola çıkmasını sağlar.
📍
Gümrük işlemlerinden sonra San Piero Maggiore Kilisesi’nin yanındaki Campagnia dell’Assunta’ya götürüldü. 12 Mart Pazar sabahı toplanan, ilk akademisyen ve hepsinin ustası kabul edildiği Accademia del Disegno’nun 32 üyesi, naaşı günbatımının ardından aile kilisesi olan Santa Croce’ye taşımayı kararlaştırdılar. Kısa ve şatafatsız bir tören olacağı düşünülmüştü ama kulaktan kulağa yayılan olay büyük bir kalabalığın toplanmasına neden oldu. Aralarında histeri krizi geçirenler vardı. Ailenin isteği olmamasına rağmen bir gümrük memuru eşliğinde mühürlenen tabut açıldı ve tüm akademisyenler onun yüzüne dokundular. Çeşitli aksilikler yüzünden yapılamayan cenaze töreni 14 Temmuz 1564’te Medicilerin aile kilisesi olan San Lorenzo’da gerçekleştirildi. Böylece, Medici ailesinden biri olduğu tescillenmişti.
📍
Ölümünden on bir yıl sonra Santa Croce’de Vasari’nin bir tasarımından hareketle Accademia del Disegno tarafından bir mezar yapılmıştır. Ölümünden önce Michelangelo, Vasari’ye anıtında neler bulunacağını anlatmıştı. Lahdin altındaki mermer çıkıntıya yerleştirilmiş doğal boyutlarında üç heykel bulunur. Bunlar yaşamını adadığı resim, heykel ve mimariyi simgeleyen kadın figürleridir. Heykelleri Valerio Cioli (1529-1599), Giovanni Bandini (1540-1599) ve Battista di Domenico Lorenzi (1527-1592) yapmıştır. “Golgotha Yolu” adlı resim ise Vasari’nin eseridir.
Comments